ความเปลี่ยวดายอันกึกก้องเกินต้าน

สามสิบห้าปีแล้วสินะ ที่กูทำงานในโรงกระดาษขยะ และมันคือเรื่องรักของกู — กูเป็นเหยือกที่ปริ่มล้นด้วยน้ำอมฤตและน้ำพิษมรณา ปริ่มล้นด้วยปัญญาซึ่งหากเพียงกูค่อยๆ โน้มตัวลงก็จะไหลรินออกจากตัวกูเป็นธารความคิดอันงดงาม การศึกษาของกูกระท่อนกระแท่นและดำเนินไปโดยไม่ได้ตั้งใจ กูไม่แม้แต่จะรู้ว่าความคิดใดบ้างหลั่งไหลจากหัวสมองของกูจริงๆ และความคิดใดที่กูรับจากการอ่านหนังสือ

กูเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่รู้ว่าลึกลงไปในใจกลางมัดขยะทุกมัดนั้นมี เฟาสต์ และ ดอนการ์ลอส นอนแผ่หลาอยู่ และนี่ไง ที่รายล้อมด้วยกระดาษลังเปื้อนเลือดเหม็นคาวนั้นมีไฮพีเรียนอยู่ และนั่นไงที่หุ้มด้วยกองถุงปูนนั้นมีพจนา ซาราธุสตรา — กูเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่รู้ว่ามัดขยะมัดใดเป็นที่สิงสถิตของเกอเทอ มัดไหนมีชิลเลอร์ มัดไหนมีเฮิลเดอร์ลิน มัดไหนมีนิทเช กล่าวได้ว่า กูเป็นทั้งศิลปินและผู้ยลงานศิลปะในเวลาเดียวกัน