เส้นแสงที่สูญหายเราร้องไห้เงียบงัน

**หนังสือมีรอยตรงสันตามภาพนะคะ**

“เพราะผมเอาแต่อ่านหนังสือ ทำให้คนอื่นๆ ต่างคิดว่าผมอยากเป็นนักเขียน
แต่ผมไม่ได้อยากเป็น ผมไม่อยากเป็นอะไรเลย”

เส้นแสงที่สูญหาย เราร้องไห้เงียบงัน เป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่ามูราคามิยังคงสั่นสะเทือนคนอ่านให้สั่นไหว เยียบเย็น และนิ่งอึ้ง รวมทั้งทิ้งปริศนาท้าทายให้คนอ่านขบคิดได้อย่างไม่รู้จบ ตัวหนังสือของเขายังคงคว้านหลุมอันเว้าแหว่งในจิตใจของเราให้ลึกลงไป ลึกลงไป เพื่อที่จะพบว่าความมืดมิดในก้นบึ้งของจิตใจเรานั้น ปลอบโยนและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเสมอมา